Σε αυτήν την ανάρτηση θα περιγράψω τον τρόπο με τον οποίο
καθορίζω την κλήση με την οποία ενώνω το μάνικο με το σκάφος.
Το όλο σκεπτικό ξεκινά από το γεγονός ότι στο καπάκι δίνουμε
μια κλίση (με τα καμάρια) εγκάρσια στον άξονα του καπακιού. Αυτό σε συνδυασμό
με το πόσο πιέζουμε το καπάκι για να κάτσει στο σκάφος και να κολληθεί
(Ανάρτηση «Κατασκευή τετράχορδου μπουζουκιού 8»), προσδίδει μια κλίση και στον διαμήκη άξονα.
Αυτό είναι το ένα δεδομένο που λαμβάνω υπόψη. Το δεύτερο
δεδομένο είναι ότι η ταστιέρα όταν την κολλάμε στο μάνικο και στο καπάκι (τμήμα
από την ένωση μάνικου σκάφους έως το τελείωμα στην ηχητική οπή), πρέπει να
είναι μία ευθεία. Επομένως η επιφάνεια του μάνικου πάνω στην οποία κολλάει η
ταστιέρα και το τμήμα του καπακιού πάνω στο οποίο επίσης κολλάει η ταστιέρα
πρέπει να βρίσκονται πάνω στο ίδιο επίπεδο (πράσινη γραμμή).
Αυτή την ευθεία πρέπει να την μεταφέρω στον πάτο της χελιδονοουράς που θα δημιουργήσω στον τριγωνικό τάκο του σκάφους. Πως θα γίνει στην πράξη ; Θα δουλέψουμε με τα στοιχεία της γωνίας ω, που καθορίζεται από την ευθεία της ταστιέρας και την ευθεία του καπακιού αν δεν είχαμε δώσει κλίσεις στο καπάκι.
Συγκεκριμένα θα χρησιμοποιήσουμε την εφαπτομένη της γωνίας ω, για να καθορίσουμε πόσο λιγότερο θα σκάψουμε στο τελείωμα του τριγωνικού τάκου (προς το εσωτερικό του σκάφους), από ότι θα σκάψουμε στην αρχή του τάκου (σημείο ένωσης μάνικου-σκάφους). Η εφαπτομένη της γωνία ω, δίνεται από τον παρακάτω τύπο :
Στην περίπτωσή μας, τα στοιχεία φαίνονται στην παρακάτω εικόνα.
Το ζητούμενό μας λοιπόν είναι το Α'Β' (η κόκκινη γραμμή), που αντιπροσωπεύει αυτό που είπαμε παραπάνω, δηλαδή το πόσο λιγότερο θα σκάψουμε στο τελείωμα του τάκου από ότι στην αρχή. Από τα παραπάνω, συνάγεται :
και
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ